En dan zijn er alweer twee weken voorbij! Al voelt het eerlijk gezegd alsof ik hier al veel langer ben. En hoewel ik me voor had genomen het de eerste week wat rustiger aan te doen, in praktijk kwam daar weer niets van terecht.
Er moest koffie geproefd worden en dan sta ik natuurlijk vooraan. Een bestaande blend moest met andere bonen, de bestaande smaak zo dicht mogelijk benaderen. Dat betekende verhoudingen aanpassen, manieren van branden uitproberen, ruiken, slurpen en proeven tot we het erover eens waren welke het moest worden. Geloof me, dat was nog een heel proces maar geweldig om iemand zo gepassioneerd met koffie bezig te zien. Een soort koffie sommelier zeg maar.
En toen stond er een verjaardag op het programma van Abigail, de middelste dochter van Sammie & Ruth waar Patrick (en ik inmiddels ook) vrijwilligerswerk voor doen. Er was Indiaas eten in overvloed en hoe aanwezig en vol zelfvertrouwen deze 12-jarige doorgaans kan zijn, zo kwetsbaar maar ook dankbaar was ze deze avond. Een mooi, warm gezin.
Ook de eerste BBQ-avondjes zijn een feit. Lekker de eettafel op de veranda, BBQ op het gras, Neo er smachtend voor in de hoop dat er wat afvalt, flesjes Ethiopische Merlot erbij en goede gesprekken die weer leiden tot inspiratie voor weekendjes weg en vakantieplannen. Zo ontstond ook het idee om met Wim, de buurman van Passion, naar Lalibela te gaan. Het nieuwe Jeruzalem en volgens velen één van de highlights van Ethiopië. Meer hierover in een aparte blog.
Inmiddels zijn ook negen dagen Mombasa vastgelegd in september en staat Madagaskar hoog op de agenda voor volgend jaar. Je moet wat in het vooruitzicht hebben.
We zijn in Afrika en wilde dieren kijken hoort erbij dus gingen we na het eten bij Leek Bishoftu op hyena jacht. Net buiten de stad is een plek waar veel slachtafval wordt gedumpt en dat is dus een geliefde plek voor deze typische beesten. Hun opvallende loopje en kenmerkend lachend geluid maakt dat ik deze beesten een beetje eigenaardig vind. We hebben geluk want er zijn er een hoop. We vermoeden dat er op enig moment prooi gevangen is want er wordt flink ruzie gemaakt en ze komen uit alle gaten en hoeken aangerend. Het gebrul is hard en ook wel angstaanjagend. Stapte Gerard een eerdere keer nog uit, nu lijkt hem dat geen goed idee. Wel heel bijzonder om dit zo dicht bij de bewoonde wereld mee te maken.
Een bezoekje aan de hoofdstad met de mooie naam Addis Ababa mag natuurlijk niet ontbreken. Samen met een collega en zijn partner starten we in het Swiss Inn hotel met koffie en gebak terwijl we de globale planning voor de dag doornemen. Eerst naar een bezoekje aan een kleine zilvershop waar Patrick mijn ring heeft laten maken. Deze moet nog op maat gemaakt worden evenals zijn eigen ring. Ik bestel nog een kettinkje en dat alles is na anderhalf uur klaar. Wij gaan ondertussen op zoek naar een cadeau voor een 1-jarig meisje want de partner van de collega moet in de middag naar de verjaardag van zijn nichtje. De eerste verjaardag wordt hier uitgebreid gevierd. We eten nog een ijsje, proberen twee adressen te vinden die niet te vinden zijn en belanden daardoor in de file. Dan maar een biertje bij het best Western hotel voordat we ons naar Meskel Square begeven. Je moet entree betalen en uiteraard wordt je tas weer “gecontroleerd”, dat doen ze hier overal, ook als je de supermarkt in gaat. Er worden hier vaak evenementen georganiseerd en je kunt er een hapje eten bij een aantal foodtrucks. Ook bevindt zich hier het Addis Ababa museum.
We ontmoeten Gerard hier en gaan dan naar boven om een hapje te eten in een restaurant wat uitkijkt over dit plein, genaamd Union cocktailbar & restaurant. Sfeervolle inrichting, het eten vinden we wat minder maar de plek geweldig. We brengen Gerard naar het vliegveld, krijgen nog een kleine aanrijding onderweg (niet onze fout!) en de schuld wordt afgedaan met de betaling van een geldbedrag. Ze rijden hier echt heel slecht en asociaal. Geen haar op m’n hoofd die eraan denkt om hier achter het stuur te kruipen.
Onze nieuwe schoonmaakster Alaam is gestart en hoewel ik het een beetje decadent vind om vijf halve dagen iemand te hebben die het huis schoonhoudt, het betekent wel weer een baan en inkomen voor iemand. Ze is 22 jaar en heeft een zoontje. We regelen het officieel met een contract, belasting, pensioen, lunch en vervoer dus ze is superblij (en wij ook). Om de schoonmaakspullen aan te vullen ga ik met een collega naar de lokale markt en ben weer een bezienswaardigheid. Er worden opmerkingen gemaakt over de kleur van mijn ogen en ik voel me er heel ongemakkelijk onder. In Cambodja was men gewend aan westerlingen, hier val je des te meer op.
Op zondag gaat een groot deel van de Nederlandse gemeenschap hier naar de kerk. Patrick is al een aantal keren geweest maar voor mij is het allemaal nieuw. De meeste mensen ken ik inmiddels maar toch weer een paar nieuwe gezichten gezien. Ik waardeer het sociale aspect zeker maar merk toch dat ik me niet kan vinden in de liederen en wat er verkondigd wordt. Ik heb nog geen idee hoe ik hier in de toekomst invulling aan ga geven maar het moet wel goed voelen voor mezelf.
Inmiddels heb ik het best druk met Srei en Wauw en vliegt de tijd hier voorbij. Er valt nog veel te ontdekken en ik ben begonnen om alle tips op te schrijven. De eerste bezoekers komen in oktober en dat gaan we maar eens goed voorbereiden!
Mijn post over het bijzondere Lalibela volgt snel!
Geweldig Daan, leuk om de stukjes te